Συγγραφέας Maria Doudouli on 18 Μαρτίου, 2018

Robert Doisneau – The Humanitarian Photographer – Ο Ουμανιστής Φωτογράφος

«Αυτό που επεδίωκα να δείξω ήταν ένας κόσμος στον οποίο θα αισθανόμουν καλά, όπου οι άνθρωποι θα ήταν ευγενικοί, όπου θα έβρισκα την τρυφερότητα που ήλπιζα ότι θα λάβω. Οι φωτογραφίες μου ήταν αποδείξεις πως αυτός ο κόσμος μπορεί να υπάρξει», είχε πει ο σπουδαίος Γάλλος φωτογράφος, Ρόμπερτ Ντουανό. Εξηγώντας πώς του έρχεται η επιθυμία να τραβήξει ή να συνθέσει μια φωτογραφία ανέφερε ότι «Πρόκειται για τη συνέχιση ενός ονείρου. Ξυπνάω ένα πρωί με μια εξαιρετική επιθυμία να δω και να ζήσω. Οπότε πρέπει να κινηθώ. Αλλά όχι πολύ μακριά γιατί αν αφεθείς και περάσει η ώρα, ο ενθουσιασμός, η ανάγκη, η επιθυμία να δημιουργήσεις εξαφανίζονται. Δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς να παρατηρεί με ένταση για περισσότερες από δύο ώρες την ημέρα». Αυτά λοιπόν τα λόγια του καλλιτέχνη με άγγιξαν και ένιωσα πως ταυτίζονταν με τη δική μου ανάγκη να φωτογραφίζω καθημερινά. Για την καλύτερη κατανόηση της ψυχοσύνθεσης του δημιουργού, πρέπει να προσθέσω πως ο Ντουανό υπήρξε ένα παιδί στερημένο απο αγάπη, καθώς έχασε και τους δυο του γονείς όταν ήταν 4 χρονών και αφέθηκε στα χέρια μιας άστοργης θείας.

«What I was trying to show was a world in which I would feel good, where people would be polite, where I would find the tenderness I was hoping to receive. My pictures were proof that this world could exist, «said the great French photographer, Robert Doisneau. Also said: «It’s about the continuation of a dream. I wake up one morning with an excellent desire to see and live. So I have to move. But not too far because if you leave and pass the time, enthusiasm, need, desire to create disappears. I do not believe that one can observe with tension for more than two hours a day. » These words of the artist really touched me and spoke deep in my soull. For a better undesrtanding of the artist’s soul, I would like to add that Doisneau was a child deprived of love because he lost both parents when he was 4 years old and was left in the hands of a feeble aunt

Εξαιτίας των δύσκολων παιδικών χρόνων ο Ντουανό ήθελε να πάρει την αγάπη που στερήθηκε δημιουργώντας την δική του πραγματικότητα μέσα απο τις φωτογραφίες – ρομαντική και ξένοιαστη – και όχι όπως πραγματικά ήταν. «Δεν φωτογραφίζω τη ζωή όπως είναι, αλλά όπως θα ήθελα να είναι» αποκαλύπτοντας το νόημα της εξαιρετικής δουλειάς του. «Στην πραγματικότητα είναι μια ανέλπιδη μάχη απέναντι στην ιδέα του θανάτου, θεωρώ ότι είμαι περισσότερο προετοιμασμένος για αυτό επειδή δεν πρέπει να σκεπτόμαστε ότι τα πάντα είναι προσωρινά και στιγμιαία. Προσπαθώ πεισματικά να σταματήσω το χρόνο που περνάει», είχε γράψει πριν από χρόνια ο Ρομπέρ Ντουανό.

Because of the difficult childhood Doisneau wanted to take the love he was deprived of by creating his own reality through the pictures – romantic and carefree – and not as he really was. «I am not photographing life as it is, but as I would like it to be» revealing the meaning of its excellent work. «In fact, it’s a hopeless battle against the idea of dying, I think I’m more prepared for that because we should not think everything is temporary and instantaneous.» I was stubbornly trying to stop the time passing,» wrote years ago Doisneau.

Σε αυτό το άρθρο θέλησα να εξερευνήσω τον ρομαντικό καλλιτέχνη, τον πρωτοπόρο φωτογράφο που απαθανάτισε την καθημερινή ζωή του Παρισιού της μεταπολεμικής εποχής. Νοσταλγικό σκηνικό το Παρίσι των μπιστρό, των κλοσάρ, των παλαιών επαγγελμάτων, των αγορών του Les Halles, των υπαρξιακών καφέ του Saint Germain des Prés που αποτέλεσαν σημεία συνάντησης για καλλιτέχνες, μουσικούς, ηθοποιούς, διανοούμενους και ποιητές όπως ο Ζακ Πρεβέρ, με τον οποίο ο Ντουανό μοιράστηκε μια αδελφική φιλία μέχρι το τέλος του.

In this article I wanted to explore the romantic artist, the pioneering photographer who photographed the daily life of Paris in the post-war era. Nostalgic scenery of old Paris, bistros, old professions, Les Halles markets, the existential cafés of Saint Germain des Prés that were meeting points for artists, musicians, actors, intellectuals and poets such as Jacques Prevert, with whom Doisneau shared a brotherly friendship until the end.

Χαρακτηρίστηκε από πολλούς ανθρωπιστής φωτογράφος και ελεύθερο πνεύμα του 20ου αιώνα. Δεν σταμάτησε ποτέ να φωτογραφίζει περιφερόμενος στους δρόμους και να αφηγείται μέσα από τις φωτογραφίες του την υπερβατική καθημερινότητα της ζωής αλλά και των ανθρώπων. Κύριο χαρακτηριστικό των θεμάτων είναι τα στιγμιότυπα και οι διάφορες καταστάσεις των πολιτών που απεικονίζονται αμέριμνοι στις αντανακλάσεις του φωτός και στους δρόμους των πόλεων.

It was characterized by many as a humanist photographer and free spirit of the 20th century. He never stopped photographing the streets and telling stories about people and everyday life. The main feature of his themes are the snapshots of the moment and the various situations of people depicted in the morning light and the streets.

Ο Robert Doisneau γεννήθηκε το 1922 στο Gentilly, σ’ ένα προάστιο του Παρισιού. Προβληματισμένος και απογοητευμένος από τον πόλεμο καταγράφει καθημερινές εικόνες της Παρισινής ζωής – φαινομενικά ανέμελες με μια γλυκιά ειρωνεία που διακρίνεται σε πολλά από τα έργα του – όμως σε δεύτερο επίπεδο διαφαίνεται η ανθρωπιστική του ματιά, τα αντιπολεμικά του συναισθήματα και η ανησυχία του για τον καπιταλισμό.

Robert Doisneau was born in 1922 in Gentilly, in a suburb of Paris. Troubled and frustrated by the war, he depicts daily images of Parisian life – seemingly carefree with a sweet irony that is distinguished in many of his works – but on the second level his humanitarian look, his anti-war sentiments and his concern for capitalism appear.

Θεωρείται ο σημαντικότερος Γάλος φωτογράφος της μεταπολεμικής εποχής. Η Γαλλική κυβέρνηση το 1984 τον διόρισε Ιππότη του Τάγματος της Τιμής για να τιμήσει το έργο του. Ξεχώρισε Μαζί με τον Henri Cartier Bresson ένα νέο είδος φωτογραφίας το Φωτο-ρεοπορτάζ. Το 1947 ο Ντουανό θα λάβει το πρώτο βραβείο Kodak, ενώ το 1949 θα προβεί στην έκδοση του πρώτου λευκώματος του «La Banlieu de Paris»Όταν πέθανε τον Απρίλιο του 1994, άφησε πίσω του 450.000 αρνητικά φιλμ που μαρτυρούν τη διασκεδαστική ιστορία της εποχής του.

He is considered the most important photographer of the post-war era. The French government in 1984 appointed him a Knight of the Order of Honor to honor his work. Together with Henri Cartier Bresson present a new kind of photography photo-reportage. In 1947 the artist will receive the first Kodak award, and in 1949 he will release his first album, «La Banlieu de Paris». When he died in April 1994, he left behind 450.000 negative films that testify the fun story of his time.